Wann mäncher jetz durch Kölle geiht (Kölsche Originale)

Volkslieder » Mundart, Niederdeutsch und Dialekte »

Wann mäncher jetz durch Kölle geiht
Un denk an fröh´re Zick,
Hä dann geweß vermessen dheit
Uns Originalen hück
Half jeck, gescheit, och üvverspannt
Su woren se uns all bekannt
Jung un alt hatt dran Spaß
Kohmen se nur op de Gaß

Wä kannt nit dä Zebinge-Mann
hä fleckte met nem Droht
ahl Schottle, Döppe, Kaffeekann
wie neu ganz schön un goot
Bahl alle Dags kom hä ze gonn
un blevv an jeder Dör dann stonn
schreiden do eren, un we
„Ha-a-t r nix zo bingen he?“

Em Fresse wor der Klötsch jet wäht
hä ohß en Schink ganz op
un och ’ne Kies noch zom Dessät
gingk fleuten bovvendrop.
Geck Hätzge mallig wor bekannt,
der Hoot drog hä en singer Hand.
Sohch ne Jung dä Mällärm,
reef hä: „Eß ding Botz noch wärm?“

Wor och nem Boor de Koh ens krank,
der Tiverle woß Rot,
met Seif‘ un Salv us singem Schrank
un ahngerohter Kohd
Schmoorwievchen un der Pitter Tätsch,
däm immer singen Hoot gequetsch,
Sohch mer die op der Strohß,
wor gelich der Düvel loß.

Schotzmänner han mer vun Berlin,
söns wor uns nor bekannt
dat Kählche met der Vigelin,
Schötzenengelche genannt.
Sook en der Lotterie mer Glöck,
dann holf dä Sibbenunsibbenzig flöck.
Hat zo Hus einer Kreuz,
hollt hä sich dä schählen Breutz.

Et Grades-Männche, der Bomm-Bomm;
doch mallich jo leev,
gingk hä vun Ping ganz scheif un kromm,
dat Elsteraugen-Ev
Un kom der Kromme Jusep dann,
dä stemmte glich dat Leedchen aan:
Setzen ob dem Ries’chen hee
Hundertdausend Flahsfinke!

Der Maler Bock sitz, wie bekannt,
em Klingelpötzer-Huus;
un flüchtig eß der Intendant
met singem Blomestruus.
Uns Gecke Bähnchen eß der Mann,
dä löstig danz dem Zog vörahn,
dä nit stirv, nit vergeiht,
sulang Fasching hee besteiht

Text: Blümeling, 7. Februar 1869 “ O weint um sie , de kölsche Orginale“
Musik: auf die „Unger-uns-Melodie“ – Joseph Roesberg (1824-1871)
in Kölsche Lieder , ca. 1930 , Köln (nur erste Strophe)