Et Fröhjohr dat eß doch de prächtigste Zick

Die vier Jahreszeiten

Volkslieder » Mundart, Niederdeutsch und Dialekte »

Et Fröhjohr, dat eß doch de prächtigste Zick
We geiht do dem Minschen et Hätz op su wick!
Nä eß dat schön, ‘t Gras weed ald grön,
Wieß blöht de Primmel, blau kick der Himmel,
Fän us dem Meer Maifesch schwemmp her,
Un durch der Bösch höpp de Mösch!
Deef en et Hätz trick Freud‘ un Schmätz,
Fröhlingsgeföhle, bal wärm bal köhle,
We met Gewalt mer weed verknallt,
Finsterparad weed gemaht!
Och met dem Schatz an der Sick
Mallich eruus en der Dannebösch trick,
Och öm dat Böhlchen em Kreis
Bubbelt un bütz mer sich heiß!
Et Fröhjohr lebe hoch!

Der Summer, dat eß doch die prächtigste Zick,
We geiht do dem Minschen et Hätz op su wick!
Heiß eß de Looch, stats steit de Frooch,
Kinder gon blänken,
fuul för zo denken.
Un op der Haid, zum Kreeg bereit,
Steit m’em Gewehr ald et Heer!
Lau eß de Naach, un op der Waach
Luustert e Fäntche un brängk e Ständche;
Finster geit op! “No Jung, paß op!
Schnell her nen Butz, Hätzensnutz!”
Sänger, met Stemme wie Blech,
Reisen op Köste vun ander Lücks Täsch,
Un he nohm Rhing op der Toor
Trick jeder englischen Boor!
Der Summer lebe hoch!

De Herbszick, dat eß doch de prächtigste Zick,
We geiht do dem Minschen et Hätz op su wick!
Süch am Spaleer, we laach de Beer,
Nöß un Rabauen stats anzuschauen.
Bovven am Rhing maachen se Wing,
Unger der Träuf weed gedäuf!
Un öm de Mang setzen entlang
Rusige Mädcher, Pooschte met Bäätcher,
Un ehrem Schatz för ene Schmatz
Fitschen se lus en der Schus!
Jäger, met Sang un Halloh,
Laufen den Schneppe zo Dotzende noh,
Un mänchen Has op der Loor,
Jöck sich verschreck hinger’m Ohr!
De Herbszick lebe hoch!

Der Winter, dat eß doch de prächtigste Zick,
We geiht do dem Minschen et Hätz op su wick!
Alles schniewieß, bums kraach et Ihs,
Pielschnell em Schlitte jöcke al Quitte,
Deef met der Nas lunk mer en’t Glas,
Dat de Kält driev us dem Liev!
En jeder Kaas süht mer vun Wahs
Allerlei Fratze, Vollbät un Glatze,
Op jeder Eck gringk ene Geck,
Karneval ald üvverall!
Wann dann der Fasteleer kütt,
Steiht su’ne Grielächer en der Bütt,
Hei! Jede Naach bis zum Dag
Juz mer un drink mer un laach!
Der Winter lebe hoch!

Text: Jakob Dreesen (1843-1907) am 23. Januar 1870 –
Musik: auf die Offergeld-Melodie ( ist die von Joseph Gungel ? (1810-1889)) in Karnevalslieder-Album S. 45
in Kölsche Lieder ( Köln , ca. 1930)