Jan und Griet Zo Köln em ahle Kümpcheshoff,
Wonnt ens ’ne Boersmann,
Dä hatt’ en Mäd, de nannt sich Griet,
Ne Knäch, dä nannt sich Jan.
Dat Griet, dat wohr en fresche Mäd,
Grad wie vun Milch un Blood;
Dä Jan, dat wohr ’ne starke Poosch,
Dem Griet vun Hätze good.
Ens säht hä: „Sa“, esu säht hä:
„Sag, Griet, ben ich der räch?
Nemm mich zum Mann, do bes en Mäd,
Un ich, ich ben ’ne Knäch.“
Doh säht it: „Jan, do bes ’ne Knäch,
Un ich en schöne Mäd.
Ich well ’nen däft’gen Halfen hann,
Met Oehs un Köh un Pähd.“
Un als dä Jan dä Kall gehoot,
Do trohk hä en dä Kreeg;
Schlog immer düchtig en dä Feind,
Holf wenne1 mänche Seeg.
We widder hä noh Kölle kohm,
Soß hä op staatzem Pääd;
Dä Jan, dä wohr no Feldmarschall,
Dä große Jan vun Wäth.
Und wie hä an de Pooz no kohm,
Soß en der Pooz dat Griet;
It soß vör einem Appelkrom,
Wo it Kuschteien briet.
Un als dä Jan dat Griet dhät sinn,
Leht stell si Pääd hä stonn,
Un größten it, un säht zo im:
„Griet wer et hätt’ gedonn!“
Un als dat Griet dä Jan dhät sinn,
Su blänkig usgerooß,
Do größt it in, un säht zo im:
„Jan, wer et hätt’ gewoß!“
Ehr Mädcher all, o merkt üch dat,
Un sitt mer nit zo friet;
Gar mäncher hätt et leid gedonn,
Dat leht vum Jan un Griet!
Text: Carl Cramer – 1863 – (1807-1860)
Musik: eigene Melodie von W. Franz in Karnevalslieder-Sammlung S.147
in Kölsche Lieder , Köln , ca. 1930