Nümmes sall mer schänge (Alaaf der kölsche Klaaf)

Volkslieder » Mundart, Niederdeutsch und Dialekte »

Nümmes sall mer schänge
Ov en Unehr bränge
Uns Juweele-Schaaf,
Unse Kölsche Klaaf.
De inn nit parleere,
Müssen inn doch ehre;
Wer inn no versteiht
Op der Grund im geiht

Wer jo Kölsch hööt kalle,
Luustert met Gefalle,
Aap et noh, ovschuns
Dat kein kleine Kuns,
Bönnche un Berlinger
Dörenter un Wiener,
Noh beim Rhing ov fän,
Mallig höt et gän.

Wichtige Doktores,
Große Professores
Hann inn, we bekannt,
Ein schön Sprohch genannt.
Wer well dat bestrigge?
´t mäht kein dörre Zigge,
Wann e Muul-ohn-Enk
In och „Jarjon“ schängk!

We et uns gefällig
Jüs we Urgelbällig
Liehnt der kölsche Kall
Jedem Wohd der Schall:
Sööß zum Karesseere,
Soor zum Schengeleere,
Luppig för der Uuz,
Dröcklich för der Duuz!

Wis´elig un aadig,
Greislich un pomadig,
Klöhrlich un kumfuus
Quetsch mer sich drenn uus.
Nöören oder Nött’le
Rieve, Bütze, Prött’le
All an singem Plaaz,
Alles fump ganz staaz.

Tringcher, Drückcher, Niescher,
Sööße Augetrüüßcher
Sin de andersch noch
Als en unser Sprohch?
Fingt Ehr unse Klüngel,
Unse Göhz un Schüngel.
Och en andre Städt?
Nä, wat gilt de Wett?

Bus’ele, knadungle,
Grimelen un pungle,
Grauzen, bauzen, och,
Un wer weiß, wat noch!
Oeven un flateere,
Sich me’m Flabes zeere,
Nirgens kraut mer dat
We en dis´er Stadt.

Mag ’ne Jeck verzälle,
‚t göhv kein Dütsch en Kölle,
Saht ens, Nohber Klütsch,
Künne mer kein Dütsch?
Loht inn schwadroneere!
Ävver halt en Ehren
Uns Juweele-Schaaf,
Unse kölsche Klaaf!“ Text: Edmund Franz Karl Stoll (1805-1862) Musik: auf die Herzens-Melodie , Karnevalslieder-Album , S. 107 in Kölsche Lieder ( Köln , ca. 1930)